آیه 101 سوره یوسف

رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ وَ عَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحادِيثِ فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ تَوَفَّنِي مُسْلِماً وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (101)

«1» همان مصدر.

«2» همان مصدر.

«3» همان مصدر.

«4» كمال الدين ص 524.

«5» تفسير مجمع البيان ج 3 ص 266.

«6» تفسير برهان ج 2 ص 272.

جلد 6 - صفحه 302

رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ‌: بار خدايا بتحقيق عطا فرمودى مرا ملك نبوت و ملك مصر. وَ عَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحادِيثِ‌: و تعليم فرمودى مرا تعبير خواب. فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌: اى آفريننده آسمانها و زمينها و ايجاد كننده آنها بدون مثال. أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ: تو ناصر و مدبر و حافظ من هستى در دنيا و آخرت و ولايت دارى در اين دو در اصلاح معاش و معاد من. تَوَفَّنِي مُسْلِماً: بميران مرا به حالت اسلام و ايمان.

در برهان- حضرت رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود: «1» از انبياء تمناى موت ننمود مگر يوسف، وقت مرگ وصيت نمود برادران را كه او را حمل به شام و جنب پدرانش دفن نمايند. پس يهودا وصى او شد، بعد روبيل، بعد ريالون، بعد شمعون، بعد شجر و دان و لاوى و شدخ و خيبر هر يك بعد ديگرى، و موسى و هارون از اولاد لاوى بودند. و بين دخول يوسف عليه السّلام و دخول موسى چهار صد و هشتاد سال فاصله شد.

نزد بعضى‌ «2» مراد آيه شريفه دعا است به طلب استدامه لطف و توفيق كه به سبب آن برايمان ثابت باشد تا وقت مرگ.

وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ‌: و ملحق فرما مرا به اهل بهشت از انبياء و اوليا و صديقين، يا مرا با پدران خود حشر فرما و به پايه درجات ايشان برسان و به ثواب آنان نائل گردان.

«1» تفسير برهان ج 2 ص 273.

«2» كشاف ج 3 ص 507.

جلد 6 - صفحه 303

تبصره: محققين وجهى براى تمناى مرگ ذكر نموده بدين تقرير: چون لذات دنيويه جسمانيه را حقيقتى نيست، بلكه تمام آنان دفع آلام طبيعيه و رفع سهام شهويه است، مثلا لذت خوردن دفع الم گرسنگى، و لذت وقاع دفع الم شهوى، و همچنين ساير لذات؛ بعلاوه هر كدام مشوب به كدوراتى خواهد بود. بنابراين نزد عقلا كمّلين، حقيره خسيسه و قليله دنيه بشمار آيد، و چون همت طبيبان روحانى صعود بر معارج ترقيات و موت هم نسبت به آنان ترقى و تقرب به رحمت الهى است، لا جرم تمناى تخلص از اين احوال خسيسه و تلبس به جلال منيعه و فيوضات ربانيه حاصل آيد به طلب موت و لحوق به صالحين.

خلاصه چون يوسف در مصر وفات يافت، اختلاف شد؛ هركس مى‌گفت او را در محله خود دفن كنيم تا خير و بركت با ما باشد. گفتگو بسيار تا كار نزديك به نزاع؛ تا عاقبت قرار دادند او را در رود نيل دفن كنند تا آب نيل از آن گذشته به تمام محلات وارد و همگى خير و بركت يابند، لذا جسد يوسف عليه السّلام را در صندوقى از رخام گذاشته در وسط نيل دفن تا وقت خروج موسى عليه السّلام از مصر او را به بيت المقدس حمل نمود. بعد از عمالقه، فراعنه در مصر استيلا يافته و بنى اسرائيل در زير دست آنها به دين يوسف عليه السّلام باقى بودند تا آنكه موسى مبعوث شد.

خاتمه: چون كار يوسف عليه السّلام و يعقوب عليه السّلام و برادران در مصر منتظم شد، يك روز برادران گفتند: ما مى‌دانيم چه گناهان بزرگ از ما صادر شده، گرچه يوسف عليه السّلام، ما را عفو و پدر هم راضى گرديد، لكن ندانيم خداى تعالى ما را عفو فرموده يا نه؛ بيائيد تا طلب عفو الهى كنيم. مجتمعا نزد پدر آمدند، يوسف هم نشسته بود، گفتند: ما را كارى عظيم پيش است. پرسيد، گفتند: تا خداوند سبحان از ما عفو نفرمايد عفو شما براى ما فايده‌اى ندارد.

درخواست عفو را از درگاه او بنمائيد تا به وحى معلوم و چشم ما روشن شود.

يعقوب عليه السلام با يوسف عليه السلام در محراب ايستاده، برادران در قفاى ايشان، يعقوب عليه السلام دعا فرمود آنها آمين گفتند، تا مدت بيست سال اجابت دعا نيامد و ايشان خوشدل و خرسند نگرديدند.

جلد 6 - صفحه 304

فَلَمَّا دَخَلُوا عَلى‌ يُوسُفَ آوى‌ إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَ قالَ ادْخُلُوا مِصْرَ إِنْ شاءَ اللَّهُ آمِنِينَ (99) وَ رَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ وَ خَرُّوا لَهُ سُجَّداً وَ قالَ يا أَبَتِ هذا تَأْوِيلُ رُءْيايَ مِنْ قَبْلُ قَدْ جَعَلَها رَبِّي حَقًّا وَ قَدْ أَحْسَنَ بِي إِذْ أَخْرَجَنِي مِنَ السِّجْنِ وَ جاءَ بِكُمْ مِنَ الْبَدْوِ مِنْ بَعْدِ أَنْ نَزَغَ الشَّيْطانُ بَيْنِي وَ بَيْنَ إِخْوَتِي إِنَّ رَبِّي لَطِيفٌ لِما يَشاءُ إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ (100) رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ وَ عَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحادِيثِ فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ تَوَفَّنِي مُسْلِماً وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (101) ذلِكَ مِنْ أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْكَ وَ ما كُنْتَ لَدَيْهِمْ إِذْ أَجْمَعُوا أَمْرَهُمْ وَ هُمْ يَمْكُرُونَ (102)

ترجمه‌

- پس چون وارد شدند بر يوسف جاى داد در كنار خود پدر و مادر خود را و گفت داخل شويد در مصر اگر بخواهد خدا با آنكه ايمن باشيد

و بالا برد پدر و مادرش را بر تخت و بر وى افتادند براى او سجده كنان و گفت اى پدر من اين تعبير خواب من است از پيش بتحقيق گردانيد آنرا پروردگارم راست و بتحقيق خوبى كرد بمن هنگاميكه بيرون آورد مرا از زندان و آورد شما را از

جلد 3 صفحه 177

صحرا پس از آنكه افساد كرد شيطان ميان من و ميان برادرانم همانا پروردگار من لطف كننده است مر آنچه را بخواهد همانا او است داناى درست كردار

پروردگار من بتحقيق دادى مرا پادشاهى و آموختى مرا تعبير خوابها اى پديد آورنده آسمانها و زمين تو اختيار دار منى در دنيا و آخرت بميران مرا مسلمان و ملحق فرما مرا بشايستگان‌

اين از خبرهاى نهانى است كه وحى ميكنيم آنرا بتو و نبودى نزد آنها هنگاميكه متفق نمودند رأيشان را و آنها مكر ميكردند

تفسير

پس از وصول خبر سلامتى حضرت يوسف بحضرت يعقوب و دعوت او از همه خانواده و قضاياى مذكوره در آيات سابقه آنحضرت حمد و شكر الهى را بجاى آورد و در همان روز وسائل سفر مصر را تهيّه فرمود و با تمام فرزندان و زوجه خود يا ميل خاله حضرت يوسف با كمال شوق و شعف بسرعت حركت كردند و پس از نه روز وارد زمين مصر شدند چنانچه عيّاشى ره از امام باقر عليه السّلام نقل نموده و حضرت يوسف با اركان دولت و امراء لشكر از ايشان استقبال فرمود و در منزل يا چادرى كه براى پذيرائى بدوى در خارج شهر تهيّه شده بود نزول اجلال نمودند و آنحضرت پدر و خاله خود را در بر گرفت و عرض كرد داخل شويد در شهر مصر انشاء اللّه بسلامتى و ايمنى از آفات و بليّات و اينكه بر خاله اطلاق مادر شده با آنكه مربّيه و زن پدر بوده كه معمولا مادر خوانده ميشود چنان است كه بر عمو اطلاق پدر شده آنجا كه حضرت اسمعيل را از پدران حضرت يعقوب شمرده در منزلت و حرمت و فرموده الهك و اله آبائك ابراهيم و اسمعيل و اسحق با آنكه عموى او بوده و بعضى گفته‌اند راحيل مادر حضرت يوسف زنده بود و او با حضرت يعقوب بمصر آمد چنانچه در روايت منقوله از امام باقر عليه السّلام در تعبير خواب حضرت يوسف كه اوائل سوره ذكر شد تصريح بآن شده بود در هر حال در اين مقام ترك اولائى از حضرت يوسف عليه السّلام صادر شد و آن چنانچه در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده اين بود كه چون حضرت يعقوب عليه السّلام بر او وارد شد غرور سلطنت او را گرفت و پياده نشد با آنكه بروايت علل از آنحضرت يعقوب عليه السّلام پياده شده بود لذا جبرئيل نازل شد و عرضه داشت كه يعقوب باحترام تو پياده شده و تو پياده نشدى دستت را باز كن و يوسف عليه السّلام باز كرد پس نورى از كف دست او بيرون آمد و بآسمان رفت و او پرسيد از جبرئيل اين نور چه‌

جلد 3 صفحه 178

بود كه از دست من رفت عرض كرد اين نور نبوّت بود كه از اعقاب تو بيرون رفت براى آنكه در احترام پدر كوتاهى كردى و ديگر از نسل تو پيغمبرى بوجود نخواهد آمد و بروايت علل پدر و پسر هنوز از معانقه فارغ نشده بودند كه اين مشاهده براى يوسف عليه السّلام روى داد و قمّى ره از امام هادى عليه السّلام نقل نموده كه پس از بيرون شدن آن نور از ميان انگشتان او نبوّت از صلب او منتقل بصلب لاوى شد كه او منع كرده بود برادران را از كشتن يوسف و او گفته بود من در مصر ميمانم تا پدرم اذن مراجعت دهد خداوند اين نعمت را بپاس اين احترام باو كرامت كرد انبياء بنى اسرائيل از اولاد او هستند كه از آن جمله موسى بن عمران بن يصهر بن واهث بن لاوى بن يعقوب است و در مجمع و عيّاشى ره از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه چون حضرت يعقوب و زن و فرزندانش وارد مصر شدند حضرت يوسف آنها را در عمارت سلطنتى برد و پدر و خاله خود را بر تخت نشاند و خود بمنزل شخصى رفت و ملبّس بلباس شاهى شد و با تمام آرايش و پيرايش بر آنها وارد گرديد و چون ايشان او را با آن جلال و جمال مشاهده نمودند همگى بر پاى خاستند و براى احترام او در مقابلش بخاك افتادند و سجده شكر نمودند براى خدا و يوسف عرض كرد اين تعبير خواب سابق من بود كه خداوند آنرا صدق و حقّ و محقّق در خارج كرد و در چند روايت از ائمه عليهم السلام باين معنى تصريح شده كه سجود آنها براى شكر و عبادت خدا بود و قمّى ره از امام هادى نقل نموده كه سجود آنها براى شكر خدا بود و اطاعت امر او نه براى يوسف ولى بپاس حرمت او واقع شد چنانچه سجود ملائكه براى آدم براى اطاعت خدا بود و احترام آدم عليه السّلام و يوسف عليه السّلام هم با آنها سجده شكر كرد كه خداوند بار ديگر آنها را با يكديگر مجتمع فرمود لذا عرضه داشت رب قد آتيتنى من الملك تا آخر آيه آتيه و در جوامع از حضرت صادق عليه السّلام نقل نموده كه قرائت فرمود و خرّوا للّه ساجدين و بنظر حقير اين قرائت بعنوان تفسير بوده امام خواسته است بفرمايد سجود براى خدا بوده و ضمير مستتر در خرّوا راجع بهمه است و ضمير له راجع بخدا است و تعجّب از اين است كه با اين روايات باز بعضى از مفسّرين گفته‌اند سجده براى غير خدا در شرايع سابقه جايز بوده و بعضى گفته‌اند مراد از سجده تعظيم است و بعضى گفته‌اند امر بسجده براى حكم و مصالحى در اين مورد خاص بيعقوب شد با آنكه‌

جلد 3 صفحه 179

هيچ يك از اين احتمالات در برابر بيان دقيق رقيق انيق امام عليه السّلام وقعى ندارد و واضح است كه سجده نمودن در برابر كسى براى خدا احترام آنكس است چنانچه سجده نمودن براى خدا رو بقبله احترام كعبه است و پس از اين يوسف عليه السّلام شروع بذكر الطاف الهى نسبت بخود فرمود كه خداوند مرا از زندان عزيز نجات داد و شما را از صحراء فلسطين نزد من آورد و بعضى گفته‌اند «بدو» نام آبادئى بود نزديك بكنعان از فلسطين كه محلّ سكونت حضرت يعقوب بود و آنها صحرانشين نبودند و ذكرى از برادران و قصه چاه و فروختن و نجات خود از آن مهالك نفرمود مبادا ببرادران برخورد پيدا كند ولى در خاتمه عمل آنها را مستند بشر شيطان و افساد او بين خود و برادران نمود و شكر نمود بر نجات خود از آن بليّات بعبارت لطيفى كه الطف از آن متصوّر نيست كه فرمود پروردگار من لطيف است در تدبير امور بندگانش بمشيّت خود يعنى برفق و مدارا با آنها رفتار مينمايد و مشكلاتشان را آسان ميفرمايد چنانچه با من رفتار فرمود و مشكلات مرا آسان كرد چون افعال او از روى علم و دانش و مطابق با حكمت و مصلحت است قمّى ره از امام هادى عليه السّلام و عيّاشى از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه يعقوب عليه السّلام از يوسف عليه السّلام تقاضا فرمود كه قصه رفتار برادران را با خود در وقتى كه او را بصحرا بردند بيان كند و او معذرت خواست و يعقوب تقاضاى نقل شمّه‌اى از آنرا نمود يوسف عليه السّلام عرض كرد مرا نزديك چاه بردند و گفتند پيراهنت را از تن بيرون كن من گفتم از خدا بترسيد و مرا برهنه نكنيد ناگاه كارد بروى من كشيدند و گفتند اگر پيراهن بيرون نكنى تو را ميكشيم ناچار من پيراهن را كندم و آنها مرا برهنه بچاه انداختند و چون كلام به اين جا رسيد يعقوب صيحه‌اى زد و بيهوش شد و چون بهوش آمد و فرمود قصّه را تمام كن يوسف عرض كرد تو را بخداى ابراهيم و اسحق قسم ميدهم كه مرا معاف بدارى و يعقوب عليه السّلام اجابت فرمود و در مجمع روايت نموده كه يوسف عرض كرد از رفتار برادران با من مپرس از رفتار خدا با من بپرس و پس از طى مذاكرات روى نياز بدرگاه قادر كارساز كرد و عرضه داشت پروردگار من بمن پادشاهى مصر دادى چنانچه در روايت كافى از امام صادق عليه السّلام و خصال از امام باقر عليه السّلام ذكر شده كه سلطنت يوسف عليه السّلام مخصوص بمصر و حوالى آن بوده لذا در صافى كلمه من را در اينجمله و جمله بعد تبعيضيّه گرفته و بنظر حقير بيانيّه‌

جلد 3 صفحه 180

است يعنى بمن دادى از جنس پادشاهى و آموختى از جنس تعبير خواب چون تبعيض مناسب با مقام شكر گذارى نيست و بيان جنس مفيد همان معنى است بدون ايهام بكم شمردن نعمت كه منافى با اين مقام است و سلب اختيار از خود نمود و منحصر كرد صاحب اختيار و ناصر و معين خود را بخدا در دنيا و آخرت براى اصلاح معاش و معاد و اتصال ملك فانى بباقى و در خواست نمود كه خداوند او را ثابت بدارد در دين حقّ در وقت مرگ و در زمره صلحاء و سعداء قرار دهد بعد از آن و با آباء گرامش محشور فرمايد تا اينجا قصّه يوسف بود و پس از ختم آن خداوند خطاب به پيغمبر خود فرموده كه اين حكايت از اخبار غيبيّه است كه ما بتو وحى نموديم بتوسط جبرئيل و تو نزد برادران يوسف نبودى وقتى با هم متفق در رأى شدند با آنكه حيله و مكر ميكردند براى گرفتن و بردن و بچاه انداختن او پس چون اين قضايا را براى كسانيكه از تو سؤال نمودند نقل نمائى و بفهمند صدق آنرا از مراجعه بكتب سماوى با آنكه ميدانند تو نزد كسى درس نخواندى تصديق به نبوّت تو خواهند نمود ..

رَب‌ِّ قَد آتَيتَنِي‌ مِن‌َ المُلك‌ِ وَ عَلَّمتَنِي‌ مِن‌ تَأوِيل‌ِ الأَحادِيث‌ِ فاطِرَ السَّماوات‌ِ وَ الأَرض‌ِ أَنت‌َ وَلِيِّي‌ فِي‌ الدُّنيا وَ الآخِرَةِ تَوَفَّنِي‌ مُسلِماً وَ أَلحِقنِي‌ بِالصّالِحِين‌َ (101)

پروردگار ‌من‌ بتحقيق‌ دادي‌ بمن‌ ‌از‌ ملك‌ و سلطنت‌ و تعليم‌ فرمودي‌ مرا ‌از‌ تأويل‌ خوابها خالق‌ آسمانها و زمين‌ هستي‌ بدون‌ سابقه‌ تو ولي‌ّ ‌من‌ هستي‌ ‌در‌ دنيا و آخرت‌ بميران‌ مرا ‌در‌ حالت‌ اسلام‌ و ملحق‌ فرما ببندگان‌ صالح‌.

رَب‌ِّ قَد آتَيتَنِي‌ مِن‌َ المُلك‌ِ ‌پس‌ ‌از‌ آنكه‌ حضرت‌ يوسف‌ ‌براي‌ پدر و مادر و برادران‌ و ساير بستگان‌ شرح‌ تفضلات‌ الهي‌ ‌را‌ نسبت‌ بخود بيان‌ كرد ‌در‌ مقام‌ شكر گذاري‌ و مناجات‌ ‌با‌ پروردگار ‌خود‌ برآمد ‌که‌ چه‌ اندازه‌ تفضلات‌ تو شامل‌ حال‌ ‌من‌ ‌شده‌ ‌که‌ كسي‌ ‌را‌ ‌که‌ برسم‌ غلامي‌ بچند درهم‌ قليلي‌ بفروشند بمقام‌ سلطنت‌ مصر برساند آنهم‌ ‌به‌ اينكه‌ مالك‌ رقاب‌ تمام‌ مصريها ‌باشد‌ و تمام‌ ‌آنها‌ ‌در‌ تحت‌ عبيد و امام‌ و اطاعت‌ ‌او‌ باشند و تمام‌ مصر ‌از‌ منقول‌ و ‌غير‌ منقول‌ ‌در‌ ملكيت‌ ‌او‌ درآيد ‌اينکه‌ ‌از‌ جهت‌ ظاهري‌ و اما ‌از‌ جهت‌ معنوي‌ علاوه‌ ‌از‌ مقام‌ نبوت‌ و افاضه‌ علم‌ و حكمت‌ تأويل‌ رؤيا ‌را‌ ‌هم‌ علمش‌ ‌را‌ بمن‌ افاضه‌ فرمود وَ عَلَّمتَنِي‌ مِن‌ تَأوِيل‌ِ الأَحادِيث‌ِ.

‌پس‌ ‌از‌ شكرگزاري‌ پروردگار ‌خود‌ ‌را‌ ستود ‌که‌ فاطِرَ السَّماوات‌ِ وَ الأَرض‌ِ

جلد 11 - صفحه 283

هستي‌، فاطر ايجاد بدون‌ نقشه‌ و سابقه‌ ‌است‌ و مراد جميع‌ عوالم‌ علوي‌ و سفلي‌ ‌است‌ آنهم‌ ‌هر‌ جزء جزء ‌او‌ بجا و بموقع‌ موافق‌ حكمت‌ و مصلحت‌ ‌باشد‌ اشاره‌ ‌به‌ اينكه‌ آنچه‌ ‌بر‌ ‌من‌ پيش‌ آمد ‌شده‌ ‌از‌ حسد برادران‌ و اذيت‌ ‌آنها‌ و ‌در‌ چاه‌ انداختن‌ و بچند درهم‌ فروختن‌ و ‌در‌ مصر زنداني‌ شدن‌ تمام‌ عين‌ صلاح‌ و لطف‌ و بجا و بموقع‌ بوده‌ و اسباب‌ و وسائل‌ رسيدن‌ بمقام‌ سلطنت‌ و عزت‌ و رياست‌ بوده‌.

سپس‌ ‌در‌ مقام‌ دعاء و اظهار حاجت‌ برآمد ‌که‌ همين‌ نحوي‌ ‌که‌ ‌در‌ دنيا مشمول‌ ‌اينکه‌ نوع‌ تفضلات‌ فرمودي‌ ‌در‌ آخرت‌ ‌هم‌ باعلا درجه‌ سعادت‌ برسان‌ ‌که‌ دو چيز باعث‌ سعادت‌ ‌است‌ يكي‌ ‌با‌ ايمان‌ و مسلمان‌ ‌از‌ دنيا رفتن‌ ‌که‌ مفاد تَوَفَّنِي‌ مُسلِماً هست‌ و ديگر موفق‌ شدن‌ باعمال‌ صالحه‌ ‌که‌ بنده‌ صالح‌ تو باشم‌ و ‌با‌ انبياء و صلحاء محشور گردم‌ ‌که‌ مفاد وَ أَلحِقنِي‌ بِالصّالِحِين‌َ ‌است‌.

قضاياي‌ حضرت‌ يوسف‌ ‌عليه‌ السّلام‌ و قصص‌ ‌آن‌ بآخر رسيد. ‌پس‌ ‌از‌ بيان‌ ‌آنها‌ خداوند خطاب‌ بپيغمبرش‌ ‌رسول‌ اكرم‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ ميفرمايد:

]

(آیه 101)- سپس رو به درگاه مالک الملک حقیقی و ولی نعمت همیشگی نموده، به عنوان شکر و تقاضا می‌گوید: «پروردگارا! بخشی از یک حکومت وسیع به من مرحمت فرمودی» (رَبِّ قَدْ آتَیْتَنِی مِنَ الْمُلْکِ).

«و از علم تعبیر خواب به من آموختی» (وَ عَلَّمْتَنِی مِنْ تَأْوِیلِ الْأَحادِیثِ).

و همین علم ظاهرا ساده چه دگرگونی در زندگانی من و جمع کثیری از بندگانت ایجاد کرد، و چه پربرکت است علم! «تویی که آسمانها و زمین را ابداع و ایجاد فرمودی» (فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ).

و به همین دلیل، همه چیز در برابر قدرت تو خاضع و تسلیم است.

پروردگارا! «تو ولی و ناصر و مدبر و حافظ من در دنیا و آخرتی» (أَنْتَ وَلِیِّی فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ).

«مرا مسلمان و تسلیم در برابر فرمانت از این جهان ببر» (تَوَفَّنِی مُسْلِماً).

«و مرا به صالحان ملحق کن» (وَ أَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ).

یعنی من دوام ملک و بقاء حکومت و زندگی مادیم را از تو تقاضا نمی‌کنم که اینها همه فانیند و فقط دورنمای دل انگیزی دارند، بلکه از تو می‌خواهم که عاقبت و پایان کارم به خیر باشد، و با ایمان و تسلیم و برای تو جان دهم، و در صف صالحان و شایستگان قرار گیرم.